ღ♥ღتنهایی یک پسر عاشقღ♥ღ

 

توراحس میکنم هردم...

که با چشمان زیبایت مرا دیوانه ام کردی...

من از شوق تماشایت...

نگاه از تو نمیگیرم....

تو زیباتر نگاهم میکنی اینبار....

ولی...افسوس...این رویاست....

تمام آنچه حس کردم،تمام آنچه میدیدم....

تو با من مهربان بودی...

واین رویا چه زیبا بود....

ولی.... افسوس.... که رویا بود....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وقتي دلم به درد مياد و کسي نيست به حرفهايم گوش کند،

 

وقتي تمام غمهاي عالم در دلم نشسته است،

 

وقتي احساس مي کنم دردمند ترين انسان عالمم... وقتي تمام عزيزانم با من غريبه مي شوند...

 

و کسي نيست که حرمت اشکهاي نيمه شبم را حفظ کند... وقتي تمام عالم را قفس مي بينم...

 

بي اختيار از کنار آنهايي که دوسشان دارم.. بي تفاوت مي گذرد...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

من در این دلواپسی ها نشسته ام تنها....

 

می خواهم با تو سخن بگویم....

 

می خواهم باز چهره ات را با همان لبخند کودکانه ببینم...

 

می خواهم هر چه انتهایش به اسم تو و یاد تو ختم می شود...

 

شعر هایم ناتمام ماندند...اسیر دلتنگی شدم من...

 

و خواب مرا به رویای با تو بودن می رساند...

 

کاش خیابان های شلوغ سهم ما نبود...

 

اما..غصه ای نخواهم خورد...اشکهایم را برای شانه های تو ذخیره خواهم کرد...

 

حرف های ناتمامم را به روی دیوار قلبم حک می کنم و با دیدنت همه را تکمیل می کنم...

 

پاییز از راه می رسد و ما دوباره به بودن و رسیدن به انتهای جاده ی سرنوشت می اندیشیم...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خدایا.......

 

دستانم خالی اند ودلم غرق در آرزوها............

 

یا به قدرت بی کرانت دستانم را توانا گردان.............

 

یا دلم را از آرزوهای دست نیافتنی خالی کن................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یک روز احساس کردم اگر اورا با یک غریبه ببینم تمام شهر را به آتش خواهم کشید.........

 

اما امروز حتی کبریتی هم روشن نمیکنم تاببینم او کجاست و با کیست.............

 

روزی که به دنیا آمدم در گوشم خواندند اگر می خواهی در دنیا خوشبخت شوی همه را دوست بدار.....

 

....حال که دیوانه وار دوستش دارم می گویند فراموش کن!!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آنکس که میگفت دوستم دارد عاشقی نبود که به شوق من آمده باشد

 

رهگذری بود که روی برگ های پاییزی راه میرفت واین صدای:

 

خش خش برگ ها..............................

 

همان آوازی بود که من گمان میکردم میگوید:

 

دوستت دارم.....................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

همیشه مهم توبودی اگه غروری بود برای تو بود......

 

اگه احساسی بود بازم برای تو بود....

 

ومن قانع به یه نگاهت بودم........نگاهی که همیشه یه چیزی شبیه غم غریب یا یه غروب پاییزی توش بود .........

 

یه حسی بهم میگفت باهات نمی مونه وحالا نمیدونم حرفات رو باور کنم یا کارات رو.......

 

دل به کلمات عاشقانت بسپارم یا از کارای نا مهربونت دلگیر بشم.......

 

می بینی هنوز هم برنده ی این بازی تویی و هنوزم دل من نمیخواد مرگ عاطفه هارو باور کنه.......

 

 

 

 

 

 

فریاد زدم دوستت دارم صدایم را نشنیدی!

 

اعتراف کردم که عاشقم ، جرم مرا باور نکردی!

 

گفتم بدون تو میمیرم ، لبخندی تلخ زدی !

 

از دلتنگی ات اشک ریختم ، چشمهای خیسم را ندیدی!

 

چگونه بگویم که دوستت دارم تا تو نیز در جواب بگویی که من هم همینطور!

 

چگونه بگویم که بی تو این زندگی برایم عذاب است ، تا تو نیز مرا درک کنی!

 

صدای فریادم را همه شنیدند  جز او که باید میشنید!

 

اشکهایم را همه دیدند!

 

آشیانه ای که در قلبت ساخته ام تبدیل به قفسی شده که تا آخر در اینجا گرفتارم!

 

گرفتار عشقی که باور ندارد مرا ،

 

فکر میکند که این عشق مثل عشقهای دیگر این زمانه خیالیست ، حرفهای من بیچاره دروغین است!

 

حالا دیگر آموخته ام که کلام دوستت دارم را بر زبان نیاورم ، دیگر اشک نریزم و  درون خودم بسوزم !

 

اگر دلتنگت شدم با تنهایی درد دل کنم و اگر مردم نگویم که از عشق تو مردم !

 

اما رفتنم محال است ، عشق که آمد ، دیگر رفتنی نیست ، جنون که آمد ، عقل در زندگی حاکم نیست!

 

آنقدر به پایت مینشینم تا بسوزم، تا ابد به عشقت زندگی میکنم تا بمیرم !

 

گرچه شاید مرا به فراموشی بسپاری ، اما عشق برای من با ارزش و فراموش نشدنیست است!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کاش کودک بودم تا بزرگترین شیطنت زندگی ام نقاشی روی دیوار بود

 

ای کاش کودک بودم تا از ته دل می خندیدم نه اینکه مجبور باشم همواره تبسمی تلخ برلب داشته باشم

 

ای کاش کودک بودم تا در اوج ناراحتی و درد با یک بوسه همه چیز را فراموش می کردم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

افسوس مي خورم ....چرا؟چرا با رفتن تو.............

 

بهار مي آيد ؟...آمدي در سرماي زمستان... به سردي زمستان بودي.....

 

به غم انگيزي  شبهاي تنهايي.....  به خشکي برف  ...مي روي..... بهار مي ايد ...

 

به نظر معامله خوبي  است....اميد ان دارم بهار گلي بر چهره ات بنشاند ...

 

چه اميد مبهمي...گردش روزگار خطا ندارد ....زمستان هيچ گاه بهار را نمي بيند...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دیشب را تا صبح بدنبالت گشتم

لابه لای تمام خاطرات گذشته...

تمام خوبهایم را  ورق زدم...

لحظه به لحظه اش را...

رد پایت همه جا جاریست...

اما...

دوباره تکرار داستان همیشگی

نبود تو و انتظار من...!!!

امروز را هم دوباره دنبالت می گردم......مثل همه روزهای نبودت!!!

امروز هم سراغت را از تمام برگ ها می گیرم...!

شاید برگی را از قلم انداخته باشم!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم

 

خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت ازیادم

 

خداحافظ واین یعنی در اندوه تو میمرم

 

در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم

 

وبی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد

 

وبرف نا امیدی ب سرم یکریز می بارد

 

چگونه بگذرم از عشق و از دلبستگی هایم؟

 

چگونه می روی با اینکه می بینی چه تنهایم؟

 

خداحافظ ،تو ای همپای شب های غزل خوانی

 

خداحافظ، به پایان آمد این دیدار پنهانی

 

خداحافظ، بدون تو گمان کردی که میمانم

 

خداحافظ، بدون من یقین دارم که میمانی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

افسوس که کسی نیست........

 

افسوس که کسی نیست تاگذشته های پرملالم را از من بگیرد

 

وآینده ای پراز شادی را به قلبم هدیه کند

 

افسوس که کسی نیست!

 

تا بار فراق وجدایی را از دوش من بردارد

 

وکوله باری از محبت خویش را جایگزین آن کند

 

افسوس که کسی نیست.......

 

از من بخواهد ناگفته های قلبم را که عمریست خک خورده سینه ام شده است را برایش بازگو کنم

 

ودر پاسخ عشق بی پایانش را نثار دل بیمارم کند!

 

افسوس.........

 

افسوس که در این روزگار کسی نیست

 

جز سکوت وتنهایی و دلتنگی که عمری گوشه نشین قلبم شده اند

 

وهروز غم را بادلم همخوانی می کنند.

 

 

 

 

 

 

 

 

دست بر شانه هایم میزنی تا تنهایی م را بتکانی ، به چه می اندیشی ؟ تکاندن

 

برف از روی شانه آدم برفی

 

 

 

 

بس که دیوار دلم کوتاه است ، هرکه از کوچه تنهایی ما می گذرد ، به هوای هوسی

 

هم که شده ، سرکی می کشد و می گذرد

 

 

 

 

به همان قدر که چشم تو پر از زیبایی است ، بی تو دنیای من ای دوست پر از تنهایی

 

است

 

 

 

 

 

آنکه مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت ، در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

 

، خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد ، طعنه ای بر در این خانه تنها زد و رفت

 

 

 

 

 

در حسرت دیدار تو ام گفتم تا بدانی / از من تا تو صد سال راه است و جدایی / حال

 

شب است و غم و تنهایی / افسوس که نیست برایمان هیچ راه وصالی

 

 

 

 

 

وفای اشک را نازم که در شبهای تنهایی ، گشاید بغض هایی را که پنهان در گلو

 

دارم .

 

 

 

 

 

باختم در عشق اما باختن تقدیر نیست ، ساختم با درد تنهایی مگر تقدیر چیست ؟

 

 

 

 

 

من به اندازه چشمان تو غمگین ماندم و به اندازه هر برق نگاهت نگران ، تو به اندازه

 

تنهایی من شاد بمان

 

 

 

 

 

نرو تنهام نزار با درد و غم هام / اگه چه دلخوری از خیلی حرفام / به قرآنی که از

 

سایش گذشتم / به مرگ هر دوتامون خیلی تنهام

 

 

 

 

 

تورا به یاد آن روز ، تورا به یاد گلبرگ های خشک آن روز خشکیده ، تورا به روز اول بار

 

دیدنت ، تورا به اولین نگاه عاشقانه ، تورا به یاد باران روز نیامده ات ، تورا به تنهایی

 

روز رفتنت ، تورا به باران روز برگشتنت ، تنهایم مگذار دیگر

 

 

 

 

 

 

آنگاه که تنهایی تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده !

 

 

 

 

 

 

تو تو عشق من ، امید من بودی / تو میراثی از دل تنگم بودی / تو رفتی و من ماندم و

 

تنهایی / تو دفتر خاطرات قشنگم بودی

 

 

 

 

 

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می

 

خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل تنهایی مان

 

 

 

 

 

 

زندگی چون قفس است ، قفسی تنگ پر از تنهایی ، و چه خوب است دم غفلت آن

 

زندان بان ، و سپس بال و پر عشق گشودن ، بعد از آن هم پرواز

 

 

 

 

 

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می

 

خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل تنهایی مان

 

 

 

 

 

 

هفت شهر عشق ، شهر اول : نگاه و دلربایی ، شهر دوم : دیدار و آشنایی ، شهر

 

سوم : روزهای شیرین و طلایی ، شهر چهارم : بهانه ، فکر جدایی ، شهر پنجم : بی

 

وفایی ، شهر ششم : دوری و بی اعتنایی ، شهر هفتم : اشک ، آه ، “تنهایی”

 

 

 

 

 

در غریبانه ترین لحظه ی تنهایی خود ، چشمهایم را که در آن دریایی از محبت موج

 

میزند به تو خواهم بخشید ، تا هیچ گاه به پاکی احساسم شک نکنی

 

 

 

 

 

غروب غمهایت را به هر قیمتی خریدارم ، اگر همدم شبهای تنهایی من باشی

 

 

 

 

 

و بعد از تو دلم از عطش عشق طغیان کرد ، گاه از دو روزنه ی رخسارم ، گاه در

 

نگاهی پوچ در تاریکی شب هایم ، گاه در باز دمی اندوهناک که با زحمت از قفس آزاد

 

شده و پایانش خدا را شکر می گویند و گاه در وجودم که به هیچ پایانی نمی رسید

 

مگر ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی

 

 

 

 

 

می بینی ای لحظه های خالی از احساس تهی ، می بینی که چه صدای خرد شدن

 

دست های خزان شده اش در دست های تنهایی کسل آور است و تو را نیز بی رمق

 

می کند ، آه ، پس او چه گوید ؟

 

 

 

 

 

ای کاش تنها یک نفر هم در این دنیا مرا یاری کند ، ای کاش می توانستم با کسی

 

درد دل کنم تا بگویم که ، من دیگر خسته تر از آنم که زندگی کنم تا ابد غم شبهایم را

 

، تا بفهمد درد تن خسته و بیمارم را ، قانون دنیا تنهایی من است و تنهایی من

 

قانون عشق است و عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست

 

 

 

 

 

اگه بی هوا کسی وارد زندگیت شد بدون کار خدا بوده ! اگه بی محابا دلها از دستها

 

بهم گره خورد بدون کار خدا بوده ! اگه گریه هات تو خنده غفلت دیگران شنیده نشد تا

 

خرد نشی بدون تنها محرمت خدا بوده ! حالا هم اگه دلت شکسته و بغض “تنهایی”

 

خفه ات کرده شک نکن تنها مرحمت خداست که از سر تواضع یه بهونه واسه نوازشت

 

گیر آورده

 

 

 

 

 

شبی غمگین ، شبی بارانی و سرد مرا در غربت فردا رها کرد ، دلم در حسرت دیدار

 

او ماند مرا چشم انتظار کوچه ها کرد ، به من می گفت تنهایی غریب است ببین با

 

غربتش با من چه ها کرد ، تمام هستی ام بود و ندانست که در قلبم چه آشوبی به پا

 

کرد ، او هرگز شکستم را نفهمید اگرچه تا ته دنیا صدا کرد

 

 

 

 

 

من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی ، ساحلم شو غرق گشتم بی تو در

 

شبهای مستی

 

 

 

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می

 

خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل تنهایی مان

 

 

 

 

 

هرکس به میزانی که تنهایی نیاز دارد عظمت دارد و بی نیاز تر است

 

 

 

 

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم ، با اشک تمام کوچه را تر کردم ، وقتی که

 

شکست بغض تنهایی من ، وابستگی ام را به تو باور کردم

 

 

 

 

من آن گلبرگ مغرورم نمیمیرم ز بی آبی / ولی بی دوست میمیرم در این مرداب

 

تنهایی

 

 

 

 

وصال در عشق بس چه دارد حیرانی ، من نگویم رسیدم به وصال ، اما دیده ام ناله ی

 

عاشقی در تنهایی ، گریان سخن می گفت ، می کرد حق حق و بی تابی ، ای

 

کاش می شد اینگونه عاشق شد

 

 

 

 

عشق من تو باش ، نه برای اینکه در این دنیای بزرگ تنها نباشم ، تو باش تا در دنیای

 

بزرگ تنهایی ام تنهاترین باشی

 

 

 

 

بلندترین شاخه ی درخت ، یک واژه را می فهمد ، و آن هم تنهایی ست

 

 

 

 

کم نامه ی خاموش برایم بفرست / از حرف پرم گوش برایم بفرست / دارم خفه می

 

شوم در این تنهایی / لطفا کمی آغوش برایم بفرست

 

 

 

 

شب من پنجره ای بی فردا / روز من قصه ی تنهایی ما / مانده بر خاک و اسیر

 

ساحل / ماهی ام ، ماهی دور از دریا

 

 

 

 

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم / افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم / بیا مثل

 

پروانه های غریب نیاز / به مهتاب شب های تنهایی عادت کنیم

 

 

 

 

عشق زاییده ی تنهایی است و تنهایی نیز زاییده ی عشق

 

 

 

 

آنگاه که تنهایی تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده

 

 

 

 

 

کسی که در آغوش غم بزرگ شده ، تنهایی بهترین همدم اوست

 

 

 

 

 

 

شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به تنهایی من کن

 

 

 

 

دوستی اتفاق است ، جدایی رسم طبیعت ، طبیعت زیباست ، نه به زیبایی حقیقت

 

، حقیقت تلخ است ، نه به تلخی جدایی ، جدایی سخت است نه به تلخی تنهایی

 

 

 

 

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان تنهایی است ، هر

 

لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است

 

 

 

 

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت تنهایی م را حس نکرد ، در میان خنده های

 

تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد

 

 

 

 

 

 

تحمل تنهایی بهتر از گدایی محبت است

نظرات شما عزیزان:

موضوعات مرتبط: مطالب غم ناک ، ،

برچسب‌ها: